कविता- ‘राम्रा जति हाम्रा भए…’

मनको मैलो पखालेर जीवन फेरि पनि
सुख दुख जिन्दगीभर साथै भए सरि
चक्र सरि घुमी घुमी सुखै सुख हुन पाए
जिन्दगी त जिन्दगी हो कस्को छ र देखे जस्तो

खोजे जति देखेजती सबै मिल्ने भए
पल्ला घरे माइला तल्ला घरे साइला गाउमानै भए
पसिनाले सिचाउने यहिको माटोलाई
व्यवस्था नै राम्रो र भर पर्दो भए
कुरा गर्नेको भन्दा काम गर्नेको जमात बढी भए

कति सुन्दर हुन्थेहोला बाझा खेतहरु
मिहेनतको बीउ रोपि फसल काट्दा खेरी
गाउँ घरमै पसिनालाइ खोलो बनाइ सिचे
मरुभुमिलाई हराभरा गर्ने साहास स्वदेशले बुझे ।।