साहित्य

कविता – ‘म गोपाल चिमोरिया’

आयु द्रोण सुते भन्ने साटो मेरी आमाले भनेकी थिइन् सरकारी जागिर खानु है बाबु खरदार, सुब्बा वा हाकिम भएर मेरो शीर उँचो राख्ननु है नानी अफसोच,म निकम्मा भएँ बेकम्मा भएँ

ट्रक साहित्य एउटा बेग्लै अस्तित्वको खोजी

अँग्रेजी साहित्यको विद्यार्थी हुँदादेखि साहित्यसँगको मेरो सानिध्यता प्राध्यापन क्षेत्रमा पाइला टेकेदेखि आजसम्म घनिष्टतर रहँदै आएको छ । प्राध्यापन क्षेत्रबाट बचेखुसेको समय म अनुवाद, लेखन, अध्ययन एवम् यदाकदा समालोचना र कृति

गजल

थाहा पाए आज साथि तिम्रो मोल कति हो ? सफेद झुटलाई लुकाइ राख्ने खोल कति हो ? भुलभुलैयामा रमाउदै, जगतलाई हसाइराथ्यौ, आदर्शका कुरा छाट्ने तर अरु पोल कति हो ?

‘अमूर्त सांस्कृतिक सम्पदा’ माथि अन्तरविमर्श

काठमाडौं, भदाै १० संस्कृति, पर्यटन तथा नागरिक उड्डयनमन्त्री माननीय कृपासुर शेर्पाले नेपाल विविध भाषा, संस्कृति एवं सम्पदाले सम्पन्न राष्ट्र रहेको बताउँदै यसको संरक्षण एवं सम्बद्र्धनमा नेपाल सरकार योजनाबद्ध ढङ्गले प्रतिबद्ध

परदेशिएकी आमाले छोरीलाई लेखेको एउटा हृदयविदारक चिठी

प्यारी छोरी गुनगुन, हर पलको सम्झना, अनि मुटु भरिको माया । कसै न कसैको मद्दतले मेरो यो पत्र तिमी समक्ष पुग्ने छ भन्ने आशा लिएको छु । बाध्यताले भनौं या

खाडीका युवाको कथा

काठमाडौ, साउन ३२ मनका भावना पोख्ने मात्रै कला हुँदैनन्। समाजका यथार्थ झल्काउने गतिलो आधार पनि हुन सक्छ। पछिल्ला युवा पुस्ताले ललितकलामा विचार, समाज र यथार्थ विषयवस्तु चित्रण गर्न थालेका छन्। यतिबेला

श्रवण मुकारुङ भन्छन् – हतारमा लेखिन्न कविता

चालीसको दशकदेखि कविता लेखनका क्षेत्रमा प्रवेश गरेका कवि श्रवण मुकारुङ नेपाल प्रज्ञा प्रतिष्ठानको प्राज्ञ परिषद् सदस्य पनि हुन्। समकालीन नेपाली कवितामा ‘बिसे नगर्चीको बयान’ उनको मास्टरपिस कविता हो। ‘सुन रे सियाराम’को लोकप्रियता

अामा को हुन् ?

९ महीना सम्म आमाले हामीलाई पेटमा पल्छिन । गर्भावस्था भरी वाकवाकी सहन्छिन् । खुट्टा सुन्याई-सुन्याई पेटको छाला तंकिउँजेल सम्म बोक्छिन । दुख, पिंडा, आंसू, पसीना, र रोदन सहेर पनि हामीलाई केहि नहोस

निष्ठुरी “सानु” लाई अन्तिम पत्र

निष्ठुरी ले छाडेर गइ हालि हेर्दा हेर्दै अर्काको भई हालि माया मारेर हो एक्लो पारेर ! प्रिय निष्ठुरी सानु , अन्तिम पटक सुमधुर संझना !  नचाहँदा नचाहँदै पनी प्रिय सानु

कविता – भ्रूण हत्या गर तर हुर्किएको सन्तानको हत्या नगर

हे धर्ती माता ! बिन्ती छ, कोटी–कोटी तिम्रो पिडा नदेखाउ आफू भित्रै लुकाउ हो, मलाइ थाहा छ । तिम्रो पिडा–प्रसव पिडा हो । जुन पिडामा कोही स्थिर रहन सक्दैन ।