कविता – “आङ्पासी र आङ्पासाङ”

न्यूरोडको सुपरमार्केट

लुकुनी र दोचा भएर पस्छ झुप्राभित्र

काठ र ढुङ्गाका छाना छानाबाट,

अखण्ड, अविचलित, निश्चल

साल्पाको थाप्लोमा सजिएर

सिलिचुङको छातीमाथि

रमाइरहेका आङ्पासी र आङ्पासाङ !

गलैंचा झैं विच्छ्याइएका

पाखैभरि हरियो दुबोले ढाकिएका

यी हिमाली चउरैभरि

मगमगाइरहेका फूलहरुको प्रेम पो प्रेम

निष्कलङ्क, निस्वार्थ, निष्फिक्री,

ढुङ्गा ढुङ्गाबाट झरेका छङ्छङ् खोला,

गुराँस र चिमलको हत्केलाभरि

मुस्कुराइ रहन्छन् सुनाखरीहरु

नवआगन्तुकलाई स्वागत गर्दै,

थकित शरिर, चिटचिट पसिना

निमेशभरमै बदलिन्छन् कौमार्य फूलहरुमा

यहाँ त्यही फूल मुस्कुराउँछ

डाँफे नfच्छ, हुस्सुले म्वाईँ खान्छ

र खाइरहन्छ स्फूर्ति दिएर !

आङ्पासीले दिएको चिराइतो

मेरो प्राणको सञ्जिवनी

वनैभरि उभिएका अलैंचीका बुट्यानले

पठाउँछन् कञ्चन पानीलाई घुगुती खेलाउँदै

एक कान्ला मुनि

आङ्पासाङको मनको गरा भरिरहन,

बक्खु र लुकुनीमा सजिएका उनी

भेडी र चौंरीको घिऊ चुहाउँछन्

बेलुकीको भान्सामा

अनि ओछ्याइदिन्छन् निस्कपट मन

चिसो बलेसीमा रात कटाउन !

छोरी छ्योक्पालाई अह्राउछिन आङ्पासी

टसी देले टसी देले

त्यो कञ्चन पानीले खल्खली पखाल्न पाए

छ्योक्पाको शरिर मगमगाउँथ्यो लेकाली वनझैँ

झल्मलाउँथ्यो होला हिमालमा रवि झैँ

अलैंची र तोङ्वाको भारी डोकोभरि

पुर्‍याउनु छ आपालाई झिस्मिसेमै

किताबका पाना ढाकरभित्र छन् उनका

तोङ्वाको नली नै उनको कलमको नीव

जसले बनाउँछ एक रासायनिक प्रतिक्रिया

जीवन जिउने मीठो अनुभूति !

एक एक पहरा अंगालोमा अटाऊँ लाग्छ

एक एक छहरा पिएर सिध्याऊँ लाग्छ

विशाल पहराजत्रो मन बोक्ने आङ्पासाङ

पहाडजत्रै विचार बोक्ने आङ्पासी,

आहा ! कति उज्यालो त्यो हिमाल

कति बलवान त्यो खर्क

पाखैभरि पोखिऊँजस्तो

हिउँ बनेर जमिरहूँजस्तो

तर पग्लिनु पर्ने यो जिन्दगी

पानी बनेर चिप्लिन्छ सुलुलु

मन नहाँस्ने बस्तीतिर

केवल सम्झना साक्षी छ

आङ्पासी र आङ्पासाङको

फेरि पनि किस्ता किस्तामा !!

धर्म तिवारीबाट थप कविता

कविता – ‘मेरो देशमा कर्फ्यु लागेको छ’